Život
Rođen 9. novembra 1835. godine u Davorju kod Kranja pod imenom Martin. Muziku je učio privatno uporedo sa pohađanjem gimnazije u Ljubljani i Trstu. Dok je bio na studijama prava u Beču postaje horovođa Slovenačkog pevačkog društva u Beču (1859-1862), za koje piše svoja prva horska dela. Iz Beča prelazi u Pančevo 1863. godine gde vodi Srpsko crkveno pevačko društvo do 1865. godine kada prelazi u Beograd da bi preuzeo Beogradsko pevačko društvo nakon smrti Kornelija Stankovića. Uporedo sa tim, Jenko je bio na mestu kapelnika Narodnog pozorišta u Beogradu do 1902. godine kada odlazi u penziju i napušta javnu umetničku aktivnost. Vraća se u Ljubljanu 1910. godine, gde je i preminuo četiri godine kasnije, 25. novembra 1914. godine.
Bio je izabran za člana Srpskog učenog društva 1865. godine, a 1887. godine za člana Srpske kraljevske akademije (preteče Srpske akademije nauka i umetnosti). Uz kompozitorski rad, Jenko je u srpskom muzičkom životu ostavio značajan trag kao horski i pozorišni dirigent, ali i organizator i vaspitač orkestra Narodnog pozorišta u Beogradu. U periodu nakon smrti Kornelija Stankovića, a pre pojave Josifa Marinkovića i Stevana Mokranjca, Davorin Jenko je bio ključna figura koja je oblikovala muzički život srpske prestonice.
Danas u Beogradu jedna muzička škola nosi njegovo ime. Već 16 godina u Beogradu se svakog februara održava Međunarodno muzičko takmičenje “Davorin Jenko”.
Iz predstave Markova sablja za koju je Jenko pisao muziku, uzeta je pesma Bože pravde (na tekst Jovana Đorđevića) koja je 1882. godine postala zvanična himna tadašnje Kraljevine Srbije. Nakon proglašenja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca 1919. godine Bože pravde je činila deo himne uz slovenačku himnu Naprej zastave slave, koju je takođe komponovao Jenko, i hrvatsku himnu Lijepa naša. Od 2006. godine Bože pravde je i zvanična himna Republike Srbije. Pesma Naprej zastave slave bila je slovenačka himna do 1989. godine, kada ju je zamenila Zdravljica. Danas je službena pesma slovenačke vojske.
Kompoziconi stil
Davorin Jenko je jedan od prvih i najznačajnijih romantičara u slovenačkoj muzici. U njegovim ranim delima ogleda se uticaj nemačkih majstora romantike. Tokom vremena provedenog u Srbiji Jenko je sve više ulazio u duh srpskog muzičkog folklora, primenjujući ga ne samo u vidu citata već i u originalnom stvaralaštvu. Njegova dela se odlikuju jednostavnom i plastičnom melodikom, kao i dobrom kompozicionom tehnikom sa jakim smislom za orkestarski zvuk i preglednost forme.
Značajna dela
Horovi
- Strunam
- Pobratimja
- Naprej, zastave slave (1860)
- Sabljo moja dimiskijo
- Što ćutiš, Srbine tužni
- Bogovi silni (1863, iz muzike za dramu Seoba Srbalja)
- Dvori Davorovi
- Ustaj, ustaj Srbine
- Dun’te vetri
Opereta
- Vračara (1882)
Muzika za komade s pevanjem
- Đido (1892, drama Janka Veselinovića)
Muzika za pozorišne drame
- Seoba Srbalja (1863, drama Đure Jakšića)
- Markova sablja (drama Jovana Đorđevića)
- Prbislav i Božana (1894, drama Dragutina Ilića)
- Potera (drama Janka Veselinovića i Ilije Stanojevića)
- Devojačka kletva (drama Lj. Petrovića)
Uvertire
- Kosovo (1872)
- Milan (1877)
- Srpkinja (1887)
- Aleksandar
Solo pesme
- Ukor (“Gde si dušo, gde si rano…”)
- Mlada Jelka
Izvodi iz kritika
“Što Jenkovoj muzici daje naročitu draž i vrednost, što je u našoj duši tako prikladna i što je tako lepo razumemo i volimo, jeste narodni jezik, kojim govori njegova umetnost; jer iz njegovih motiva ističe čista narodna slovenska duša. Narodni motivi ogledaju se u svima njegovim muzičkim radovima; njegova je muzika većim delom izraz narodne duše, narodnog osećanja, zato i godi toliko duhu i ukusu našem”. (Požorište, 1887; preuzeto iz teksta Davorin Jenko – Autor dve himne Gordane Krajačić)
Značajna izvođenja
Naprej zastave slave, na reči Simona Jenka, napisana 1860. godine u Beču, izvelo Slovenačko pevačko društvo pod upravom autora.